گل کاشی

هنگام کودکی
در انحنای سقف ایوان ها
درون شیشیه های رنگی پنجره ها
میان لک های دیوارها
هر جا که چشمانم بی خودانه در پی چیزی ناشناس بود
شبیه این گل کاشی را دیدم
و هر بار رفتم بچینم
رویایم پرپرشد

نگاهم به تار و پود سیاه ساقه ی گل چسبید
و گرمی رگهایش را حس کرد
همه ی زندگی ام در گلوی گل کاشی چکیده بود
گل کاشی زندگی دیگری داشت
آیا این گل که در همه ی رویاهایم روییده بود
کودک دیرین را می شناخت
و یا تنها من بودم که در او چکیده بود
                                        گم شده بودم ؟

نگاهم به تار و پود شکننده ی ساقه چسبیده بود
تنها به ساقه اش می شد بیاویزد
چگونه می شد چید
گلی را که خیالی می پژمراند ؟
دست سایه ام بالا خزید
قلب آبی کاشی ها تپید
باران نور ایستاد :
رویایم ......................................

تا این جاش مال سهراب سپهری بود . تا این جاش ما با هم مشترک بودیم ولی از

این جا به بعدش من با اون مشترک نیستم . چون رویای من پژمرده نشد .
 
چون تنها من نبودم که در او چکیده بودم .
 
چون من بودم و هستم و خواهم بود .