گفتم من سحر نمی دانم !

چه با شتاب آمدی ! گفتم برو ! اما نرفتی و باز هم کوبه ی در را کوبیدی
 
گفتم بس است ٬ برو ! گفتم این جا سنگین است و شلوغ جا برای تو

نیست . اما نرفتی . نشستی و گریه کردی . آن قدر که گونه های من
 
خیس شد . بعد در را گشودم و گفتم : نگاه کن چقدر شلوغ است !

و تو خوب دیدی که آن چه قدر تنهایی و بغض و حرف و حرف و حرف

و زخم و دلتنگی و اشک و آشوب و مه و مه و مه و تاریکی و ترس و

اندوه و غربت در هم ریخته بود و دل گیج گیج بود . و دل سیاه

و شلوغ و سنگین بود . گفتی : این جا رازی نیست ! گفتم من رازم

و آمدی تا وسط خط کش ها . بعد چشمهات از میان آن قاب سبز

جادو کردند و گویی توفانی غریب در گرفت . آن چنان که نزدیک بود
 
دل از جا کنده شود و من می دیدم که حرف ها و مه ها مثل ذرات

شن در شن زار ٬ از سطح دل روبیده می شدند و چون

کاغذ پاره هایی در آغوش توفان گم می شدند . خانه پرداخته شد .
 
خانه روشن شد و خلوت و عجیب سبک . و تو در دل هبوط کردی 

گفتم چیستی ؟ گفتی راز