روزنه ای به رنگ

در شب تردید من ٬ برگ نگاه !
می روی با موج خاموشی کجا ؟
ریشه ام از هوشیاری خورده آب :
من کجا ٬ خاک فراموشی کجا .

دور بود از سبزه زار رنگ ها
زورق بستر فراز موج خواب .
پرتویی آیینه را لبریز کرد :
طرح من آلوده شد با آفتاب .

اندهی خم شد فراز شط نور :
چشم در آب می بیند مرا .
سایه ی ترسی به ره لغزید و رفت .
جویباری خواب می بیند مرا .

در نسیمی لغزشی رفتم به راه
راه ٬ نقش پای من از یاد برد .
سرگذشت من به لب ها ره نیافت :
ریگ باد آورده ای را باد برد .

می دونستم که از دست من خیلی عصبانی هستی
ولی مثل همیشه با مهربونی دفتر ماجراهامون
رو بستی ٬ من هم مثل همیشه ...

من رو ببخش

روزت هم مبارک